ՄԱՐԿՈՍ 12:13-27 ԴԱՍ # 34
ԱՍՏԾՈ ՀԱՎԱՏԱՐՄՈՒԹՅՈՒՆԸ և ԿԵՆՏՐՈՆՈւՄ ԼԻՆԵԼԸ
I. Ողջույնի խոսք։
II. Ներածություն։
Ծանուցում։ Անցած անգամ մենք խոսեցինք հալածանքների ենթարկվելու մասին։ Այսօր մեր ուշադրության կենտրոնում կլինեն ավելի հիմնավոր պատասխաններ: Մարկոս 11: 27-12:40 հատվածներում Սուրբ Հոգին հինգ անգամ ներկայացնում է Հիսուսին հակասությունների մեջ: Այս հակասություններն արձանագրվել են մեր օգտի համար: Այսօր քննարկվելիք երկու հակասությունները շոշափում են երկու մեծ վարդապետություն․ ի՞նչ է նշանակում լինել մարդ և հարության գաղափարը: Գործնականում (իսկ բոլոր իրական վարդապետությունները գործնական կարևորություն և արժեք ունեն) այս երկու մեծ վարդապետությունները վերաբերում են մեր ազատությանը և հույսին: Ազատությունն ու հույսն այն որակներն են, որոնց կարիքն այսօր շատերն ունեն: Մեր նպատակն է տեսնել այս երկուսի «աղբյուրը»:
III. Փորձելով Հիսուսին ցցին գամել քաղաքականության եղջյուրների վրա․ Մարկոս 12:13-17։
Ծանուցում։ Առաջին հարձակումով նպատակ ունեին վնասելու Հիսուսին, բայց Հիսուսն այս խարդախ հարձակումը շրջեց մեր օգտին: Հիսուսը կարող էր նույնիսկ ամենազազրելի իրավիճակներից բարիք կամ օգուտ ստանալ: Նա վարպետորեն «շրջում էր» այն, ինչ մեղավոր առաջնորդները փորձում էին Իր հանդեպ իրացնել:
Ա. Հարձակումը։ Մարկոս 12:13-15։
>>>> Ինչ-որ մեկը թող կարդա Մարկոս 12:13-15։
ՀԱՐՑ — Նրանք փորձո՞ւմ էին շողոքորթել։
ՊԱՏ․ — Այո։ Անկեղծ կոմպլիմենտը և շողոքորթությունը իրարից շատ տարբեր են։
ՀԱՐՑ — Ինչո՞ւ։ Ինչո՞ւ նրանք պետք է ցանկանային Հիսուսին կոմպլիմենտ անել։
ՊԱՏ․ — Նա համարձակորեն առերեսվեց նրանց հետ և ուղիղ պատասխանեց նրանց՝ անկախ նրանից, թե որքան ազդեցիկ և կարևոր էին մարդիկ, ում Նա վիրավորեց: Այնուամենայնիվ, նրանց կոմպլիմենտներն անկեղծ չէին, այլ ավելի շատ շողոքորթություն էին:
ՀԱՐՑ — Ի՞նչն է շողոքորթություն համարվում։
ՊԱՏ․ — Շողոքորթությունը կեղծավոր կոմպլիմենտն է։ Երկու տարբեր մարդիկ թող կարդան >>> Հհ․ 8:48 և Հհ․ 9:16: Հովհաննեսի Ավետարանում այս կոնկրետ թշնամիները բացահայտ արտահայտեցին իրենց բացասական կարծիքները Հիսուսի մասին, բայց այստեղ՝ մեր պատմության մեջ, նրանք բացահայտ շողոքորթեցին: Զգուշացե՛ք շողոքորթությունից: Մենք սիրում ենք լսել մեզ շողոքորթողներին, բայց Հիսուսն այդպես չէր, Նա տեսնում էր նրանց սուտը (Մարկոս 12:15) «Բայց նա, իմանալով նրանց կեղծավորությունը …»): Մենք պետք է ուշադրություն դարձնենք հնազանդության մեր առաքելությանը, այլ ոչ թե մեզ շեղողների կողմից ընդունված լինելուն։
ՀԱՐՑ — Նրանք ի՞նչ թակարդ էին լարում։
ՊԱՏ․ — Գլխահարկը՝ պարտադրված բոլոր մեծահասակներին, որը հռոմեացիները սկսեցին ի կատար ածել 6-րդ դարից: Տեղացիներն ատում էին այս հարկը: Հարկված փողը տրվում էր իրենց տարածքներում տեղակայված հռոմեական զինվորներին՝ հրեաներին վերահսկելու համար: Նրանց պարտադրվում էր վճարել իրենց սեփական քաղաքական ազատության կորստի համար: Եթե Հիսուսն ասեր «այո», Նա կկորցներ ժողովրդի աջակցությունը: Եթե նա ասեր «ոչ», ապա կարող էին նրան բռնել տալ հռոմեացիների ձեռքով՝ ապստամբություն հրահրելու համար: Սա լավ ծուղակ էր:
Բ. Հիսուսի արձագանքը․ ողջախոհությունը և կենտրոնացումը։ Մարկոս 12:16-17։
>>>> Ինչ-որ մեկը թող կարդա Մարկոս 12:16-17։
Ծանուցում: Ոչ մեկի մոտ դինար չկար, առավել ևս Հիսուսի։
Ծանուցում: Հին աշխարհի մետաղադրամները եղել են 1) իշխանության նշան. 2) թագավորի կամ կառավարության տիրապետության չափը բնութագրվել է իր վավեր արժույթի առկայությամբ. 3) թագավորի գլուխը կամ մակագրությունը հաճախ մետաղադրամի վրա էր լինում, այսինքն՝ ինչ-որ առումով դա նրա սեփականությունն էր: Այս դեպքում Կեսարն էր պատկերված մետաղադրամին և նրա տիտղոսները, որ ընդգծում էին նրա մասնակի աստվածությունը: Այդպիսի մետաղադրամները հրեաների համար մեծ վիրավորանք էին: Դա նրանց համար կռապաշտության ձև էր (Բարքլի, էջ 298-300):
Ծանուցում: Հիսուսի պատասխանն այն էր, որ մետաղադրամը կայսրինն է, այնպես որ, իր բաժինը պետք է տալ իրեն = եթե մենք վայելում ենք կառավարության բարիքները, ապա պետք է վճարենք հարկերը՝ անկախ նրանից, թե մենք սիրում ենք կառավարությունը, թե՝ ոչ: Եթե մենք օգտագործում ենք ճանապարհ, նամակ ենք փոստով ուղարկում, հարձակման չենք ենթարկվում և այլն, ապա պետք է վճարենք հարկերը:
ՀԱՐՑ — Այս տողերի վերջին մասը ի՞նչ է նշանակում։
ՊԱՏ․ — Ներկաներն Աստծո նմանությունն էին կրում (Ծննդոց 1), ուստի մենք պատկանում ենք Աստծուն: Մեր կյանքի գոյությունը կրում է Աստծո նմանությունը: Ինչպես մետաղադրամը կրում էր կայսրի նմանությունը և պատկանում էր նրան, նմանապես քանի որ մենք՝ մարդ էակներս, կրում ենք Աստծո նմանությունը, ապա պատկանում ենք Նրան:
ՀԱՐՑ — Ինչպե՞ս Հիսուսի քննադատներն արձագանքեցին Հիսուսի ասածներին։
ՊԱՏ․ — Նրանք ապշել էին։ Նրանք փորձեցին Հիսուսին ծուղակը գցել, փոխարենը զարմացել էին, տպավորված էին, բայց իհարկե իրենց ծուռ ճանապարհներից ետ չկանգնեցին։
IV. Փորձելով շփոթեցնել Հիսուսին վարդապետական հարցում։ Մարկոս 12:18-27։
Ա. Հարձակումը․ ներկայացնելով Նրա վարդապետության անհեթեթ լինելը։ Մարկոս 12:18-23։
>>>> Ինչ-որ մեկը թող կարդա Մարկոս 12:18-23
ՀԱՐՑ — Սադուկեցիները հավատո՞ւմ էին Հարության գաղափարին։
ՊԱՏ․ — Նրանք չէին հավատում Հարությանը և միայն ընդունում էին Թորան՝ Հին Կտակարանի առաջին հինգ գրքերի հեղինակությունը: Սադուկեցիները Հիսուսի ժամանակ չէին հավատում և ընդունում Հարության գաղափարը, քանի որ պնդում էին, որ նման բան գոյություն չունի Հին Կտակարանի առաջին հինգ գրքերում: Ճիշտ է, որ Հարության շուրջ հավատը ձևավորվել է Հին Կտակարանի մյուս մասերից: Փարիսեցիները և Հիսուսը Հին Կտակարանի մնացած մասը հեղինակավոր էին համարում, և Հիսուսը համաձայնում էր փարիսեցիների հետ, որ Հարություն կա:.
Ծանուցում: Քանի որ սադուկեցիները չէին հավատում Հարությանը, նրանք ուզում էին ծաղրել Հիսուսի համոզմունքները և որոշ ստանդարտ փաստարկներ էին բերում, որոնցից մեկը հենց այն էր, ինչ մենք հենց նոր կարդացինք: Այն պայմանավորված էր «Leverite» ամուսնության օրենքով:
ՀԱՐՑ — Որևէ մեկը գիտի՞, թե «Leverite » ամուսնության օրենքն ինչ էր։
ՊԱՏ․ — «Leverite» ամուսնության օրենքը հին սովորություն էր` հողերի բաշխումը ճիշտ կարգավորելու համար, կանանց անվտանգություն ապահովելու համար, և պատվելու այն հանգուցյալին, ով առանց երեխա ունենալու է մահացել: Եթե ամուսնացած տղամարդը մահանում էր առանց արու ժառանգ ունենալու, ապա նրա եղբայրը պարտավորվում էր ամուսնանալ այրու հետ, և այս միությունից ծնված առաջին տղա երեխան ժառանգում էր մահացած եղբոր ունեցվածքը և կրում էր մահացած եղբոր անունը։
Այնուամենայնիվ, այստեղ նկարագրված իրավիճակը շատ ծիծաղելի էր. մի իրավիճակ, որը երբեք չէր կարող իրականություն լինել: Այս սցենարը մի հսկայական «ի՞նչ կլիներ․․․եթե» էր, որը որպես պատմվածք կարող էր գոյություն ունենալ, բայց ոչ որպես իրականություն: Այնուամենայնիվ, այն օգտագործվեց հարձակվելու այն ուսմունքի վրա, որը Հիսուսը սովորեցնում էր:
ՀԱՐՑ — Երբևիցե ձեր համոզմունքները մարդիկ ծաղրե՞լ են։
ՀԱՐՑ — Ի՞նչ փորձառություն ունեք այս հարցում։
Ծանուցում: Սադուկեցիները փորձում էին ցույց տալ, որ Հարության գաղափարը հիմարություն է: Նրանք ցանկանում էին ցույց տալ, որ Հարության գաղափարին հավատալու պատճառով Հիսուսը հիմար ու ծիծաղելի էր: Հիսուսի պատասխանն ուսանելի էր: Նախ, Նա գիտեր, որ նրանք չէին հավատում Հին Կտակարանի այն մասերին, որոնք վերաբերում էին հարությանը, այնպես որ նա իրենց օրենքներով խաղաց խաղը, այսպես ասած, և օգտագործեց միայն հին Կտակարանի այն հատվածները, որոնք հեղինակավոր էին համարվում սադուկեցիների կողմից:
Բ. Հիսուսի պատասխանը․ դուք սխալ եք հասկանում Աստծո զորությունը։ Մարկոս 12:24-27։
>>>> Ինչ-որ մեկը թող կարդա Մարկոս 12:24-27։
ՀԱՐՑ — Հիսուսն ինչպե՞ս արձագանքեց նրանց ծաղրանքին։
ՊԱՏ․ — 1) Նրանք երկինքը կերտել էին իրենց իսկ պատկերով, ինչպես մենք ենք հաճախ անում (Բարքլի, էջ 304): Հարության վերաբերյալ նրանց պատկերացումները և հասկացությունը ամբողջությամբ սխալ էր և ոչ ադեկվատ: Նրանք հեռացել էին Աստծուց:
2) Աստծո զորության խորությունը և Աստծո զորավոր սերը յուրայինների նկատմամբ սխալ էր հասկացվել: Ում հետ որ Աստված ուխտ է դնում, նա Աստծո սերը հավիտյան է ունենում:
3) Աստծո մեծ անունը, Աբրահամի, Իսահակի և Հակոբի Աստծո անունը ցույց էր տալիս Իր զորության մեկ այլ կողմը: Այն տարածվում էր կենդանի մարդկանց, այլ ոչ թե մահացածների նկատմամբ, քանի որ Աստված կյանքի Աստված է , այլ ոչ թե մահվան: Թորանում արգելված էր որևէ մահվան կուռքի պաշտամունք կամ նախապաշարմունք, և բոլոր հրեաները գիտեին դրա մասին: Եթե մեկը կարդա օրենքներից մի քանիսը աստվածաշնչյան Բ Օրինաց կամ Ելից գրքերից, ապա հեշտությամբ կտեսնի, որ այս օրենքներին հետևելը միանշանակ կհեռացներ հրեաներին մեռյալներից վախենալուց, մահվան հանդեպ վախից և այլն: Մահացածների հետ կապված հարցերում հրեաները բավականին առողջ մոտեցում ունեին։ Բացի դրանից, Մովսիսական օրենքը արգելում էր մեռածների վերաբերյալ նախապաշարումներ և այլ մտավախություններ ունենալ, և սրանով ոչ միայն ողջ համայնքի ուշադրությունը կենդանի մարդկանց վրա էր ուղղորդում, այլ նաև ազատում էր հրեաներին օկուլտականությունից և անտեղի վախերից, սարսափներից ու տանջանքից։ Քանի որ Աստված խոսել է որպես «Աբրահամի, Իսահակի և Հակոբի Աստված», ապա այս երեք մարդիկ պետք է որ կենդանի լինեին, որովհետեւ Աստված մահացածների Աստված չէ:
ՀԱՐՑ — Արդյո՞ք մարդիկ հաճախ են քննադատում ոչ ադեկվատ քրիստոնեական գաղափարները։ Նման դեպքերում մենք ի՞նչ կարող ենք անել։
ՊԱՏ․ — Տեղեկացված քրիստոնյաները կարող են ուղղել նրանց գաղափարական սխալները՝ օգնել հասկանալու, թե քրիստոնյաներն իրականում ինչի են հավատում: Այսպես վարվեց Հիսուսը՝ Աստծո Սուրբ անվան խելացի օգտագործմամբ: Սադուկեցիները հարձակման էին ենթարկում Հարության աղավաղված տեսակետը: Շատերը, ովքեր հարձակվում են Հիսուս Քրիստոսի կամ Աստվածաշնչի վրա, հաճախ դա անում են իրենց աղավաղված պատկերացումների տեսանկյունից: Եթե նրանք իսկապես գիտենային Աստծո զորությունը, եթե նրանք իսկապես հասկանային Գրությունները, ապա նման վարք չէին ցուցաբերի:
ՀԱՐՑ — Հին Կտակարանի ո՞ր մասից Հիսուսը մեջբերում անելով պատասխանեց նրանց հարցին։
ՊԱՏ․ — Սադուկեցիներին Հիսուսը պատասխանեց Թորայի ԵԼԻՑ գրքից․ Ելից 3:6։ Մարտահրավերը Նա նրանց դաշտ վերադարձրեց՝ օգտագործելով միայն Աստվածաշունչը, որը վերջիններիս համար հեղինակություն ուներ։
ՀԱՐՑ — Իր պատասխաններում (12:13-17 և 12: 18-27) Հիսուսն էականորեն ի՞նչը շեշտադրեց։
ՊԱՏ․ — Երկու պատասխաններն էլ շեշտադրում էին Աստծուն առաջնային համարելու գաղափարը և նաև պատշաճ կերպով իրավիճակն ընկալելու (Աստծո պատկերով մեր ստեղծված լինելը և Աստծո՝ կենդանի մարդկանց Աստված լինելու մեծության մասին ճիշտ ընկալումը): Հիսուսը ցանկանում էր, որ նրանք Աստծուն ընկալեն այնպիսին, ինչպիսին Նա իրականում կար. մեկը, ով մեզ հավիտյան սիրում է (12:27) և ով ունի մեր հավատարմության իրավունքը (12:17): Նա ցանկանում էր, որ նրանք տեսնեն իրականությունն այնպես, ինչպես կա:
ՀԱՐՑ — Սա ի՞նչ կարող է մեզ սովորեցնել՝ մեր դեմ ուղղված նման հակասականությունը հարթելու համար։
ՊԱՏ․ — Մեր ուշադրությունը պետք է Աստծո վրա կենտրոնացված լինի: Որքան ավելի շատ մենք հասկանանք, թե ով ենք մենք, և ով է Աստված, այնքան ավելի ադեկվատ կկարողանանք պաշտպանել աստվածաշնչյան ճշմարտությունները և օգնել ուրիշներին տեսնելու իրականությունը:
1) Եթե մենք կարողանանք հասկանալ, որ Նա է մեզ արարել, իրավունքներ ունի մեր հանդեպ, մեր հավատարմության իրավունքն ունի, ապա մենք ազատություն ձեռք կբերենք: Նրան հավատարիմ մնալը կարող է մեզ ազատել ուրիշ մարդկանց գերությունից և ուրիշներին իշխելուց:
2) Եթե մենք հասկանանք Նրա հավիտենական սիրո զորությունը մեր հանդեպ, ապա Աստծո սիրո մասին մեր պատկերացումները կարող են օգնել մեզ հասկանալ մեր սեփական արժանապատվությունը և հավիտենական կյանքի մեր հույսի հիմքերը: Երբ մենք իսկապես հասկանանք Աստծուն, ապա հեշտ է հասկանալ այն գաղափարը, որ մենք հավիտյան ապրելու ենք Հարության մեջ։

*********************************************************************************
Ծանուցում: Դուք միգուցե ցանկանաք ստորև ներկայացված նյութը տպել և հանդիպումից հետո բաժանել լսարանին `օգնելով նրանց վկայություն տալու փորձերին: Դրանցից ոմանք Լեյնի գրքից են, էջ. 421:
1. Առաջին հանդիպումը: Հիսուսի իշխանությունը վիճարկվեց։ Մարկոս 11.27-12.12:
ՊԱՏ. — Նրանց հակադարձվեց հարցով, որը ստիպեց իր լսարանին առաջին հերթին դիրքորոշում ունենալ և դիրքորոշում ցույց տալ՝ այդպիսով զրկելով նրանց երկակի և լղոզված խաղեր տալուց: Հիսուսն օգտագործեց Հին Կտակարանից առակ (Եսայիա 5: 1-7) և այնուհետև հորինեց մեկն էլ Իր կողմից (12: 1-12): Երկուսն էլ ընդգծեցին այն միտքը, որ խոնարհության միջոցով է գալիս Աստծո օրհնությունը:
2. Երկրորդ հանդիպումը: Հիսուսի թշնամիները հնարք են փորձում օգտագործել. «Իսկ հարկերի մասին ի՞նչ կասես»: Մարկոս 12.13-17:
ՊԱՏ. — Նա հորինեց մի առակ, որը շեշտեց Աստծուն հնազանդությունը որպես առաջնային: Նրանք ծուղակը փորձեցին գցել, և նա փայլուն ձևով դուրս եկավ այդ իրավիճակից:
3. Երրորդ հանդիպումը: Նրանք հարձակվեցին Հարության գաղափարին հավատալու Նրա գաղափարախոսության վրա։ Մարկոս 12: 18-27:
ՊԱՏ. — Նա կրկին օգտագործեց Հին Կտակարանը և ցույց տվեց, թե ինչն է Աստվածաշունչն իրականում շեշտում. Աստծո անձնավորությունը և Աստծո զորությունը:
4. Չորրորդ հանդիպում: Մտավոր մարտահրավեր. «Որն է ամենամեծ պատվիրանը»:
Մարկոս 12.28-34:
ՊԱՏ. — Հիսուսն օգտագործեց Հին Կտակարանը և ընդգծեց, որ Աստծուն և ուրիշներին սիրելն է ամենամեծ պատվիրանը։
5. Հինգերորդ հանդիպումը: Հիսուսն անցավ «հարձակման դիրքի». Նա նրանց հարց տվեց և հորդորեց նրանց մեկնաբանել: Մարկոս 12.35-40 ։
ՊԱՏ. — Հիսուսը նրբորեն մատնացույց արեց Իրեն որպես Մեսիայի, հատկապես վերջին հարց տվողի բաց լինելու պատճառով: Վերջինս ցուցադրեց Հին Կտակարանը շատ լավ մեկնաբանելու իր կարողությունները՝ ընդգծելով, որ ճշմարիտ Մեսիան ավելի մեծ փառքով կգար, քան նրանք էին ակնկալում:
Ուշադրությո՛ւն դարձրեք Հիսուսի հարցադրումների պատասխաններին. 12:12-ում հակառակորդները զայրացած էին, բայց վախենում էին բազմությունից, իսկ 12:27-ում հակառակորդները զարմացած էին Նրա փայլուն պատասխանների վրա: Իսկ 12:34-ում հակառակորդները Նրա առջև այլևս հարցադրումներ չէին դնում: 12: 37-ում բազմությունը վայելում էր Նրա պատասխանները:
Ծանուցում: Նա բացահայտորեն հաղթեց այս բանավեճերը, բայց ոչ նրանց սրտերը: Նույնիսկ ամենափայլուն միտքը չի կարող հաղթել համառ սրտերը։
Ծանուցում: Հիսուսը լավ գիտեր Սուրբ Գրությունները (ինչպես և մենք պետք է իմանանք) և դրանց իրական իմաստը: Այս բոլոր հանդիպումների ընթացքում շեշտադրությունը Աստծո կամքի, բնույթի և ծրագրերի վրա էր, այլ ոչ թե մարդկային կամքի կամ նպատակների: Եթե վկայելիս մենք ունենք մեր սեփական շահերը, ապա այս դեպքում մենք չենք կարող ծառայել, ինչպես Հիսուսն արեց: Հիսուսը գոհ կլիներ, եթե մենք կենտրոնանայինք Իր Հորը հաճելի լինելու վրա, այլ ոչ թե վիճաբանությունները հաղթելու: Նա ցանկանում էր ճիշտ կերպով ցույց տալ Աստծո բնույթը և կամքը:
Ծանուցում: Հիսուսը գիտեր իր մշակույթը, և եթե մենք պատրաստվում ենք ճշմարտությունը ներկայացնել մարդկանց, մենք նույնպես պետք է իմանանք նրանց մշակույթը: Մենք պետք է պատասխանենք նրանց իրենց մշակույթին և համոզմունքներին համապատասխան: Մենք պետք է իրենց կանոններով խաղանք խաղը։

********************************************************************************

ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉՅԱՆ ՀՂՈՒՄՆԵՐ

Մարկոս 11: 27-12: 40
Հարց Հիսուսին՝ իր իշխանության մասին
(Մտթ. 21.23-27, Ղուկ. 20.1-8)
27 Նրանք դարձյալ Երուսաղեմ եկան։ Մինչ Հիսուսը տաճարում քայլում էր, քահանայապետները, դպիրներն ու ծերերը մոտեցան նրան 28 և հարցրին. «Ի՞նչ իշխանությամբ ես այդ բաներն անում, և ո՞վ է քեզ այդ իշխանությունը տվել, որ այդ բաներն անես»։ 29 Հիսուսը պատասխանեց ու նրանց ասաց. «Ես էլ ձեզ մի բան հարցնեմ, պատասխա՛ն տվեք ինձ, և ես ձեզ կասեմ, թե ի՛նչ իշխանությամբ եմ անում այս բաները։ 30 Հովհաննեսի մկրտությունը երկնքի՞ց էր, թե՞ մարդկանցից. պատասխա՛ն տվեք ինձ»։ 31 Նրանք իրար մեջ քննարկում էին ու ասում. «Եթե ասենք՝ երկնքից, կասի. “Հապա ինչո՞ւ չհավատացիք նրան”։ 32 Իսկ եթե ասենք՝ մարդկանցից, ժողովրդից ենք վախենում», որովհետև բոլորը Հովհաննեսին մարգարե էին համարում։ 33 Պատասխանեցին ու Հիսուսին ասացին. «Չգիտենք»։ Հիսուսն էլ նրանց ասաց. «Ես էլ ձե՛զ չեմ ասի, թե ի՛նչ իշխանությամբ եմ այս բաներն անում»։
12
Չար մշակների առակը
(Մտթ. 21.33-46, Ղուկ. 20.9-19)
1 Հիսուսն սկսեց նրանց հետ առակներով խոսել. «Մի մարդ այգի տնկեց, ցանկապատեց այն, հնձան փորեց ու աշտարակ շինեց. այն տվեց մշակներին և ուրիշ երկիր գնաց։ 2 Երբ ժամանակը եկավ, մշակների մոտ մի ծառայի ուղարկեց, որ մշակներից այգու բերքից վերցնի։ 3 Իսկ նրանք բռնեցին նրան, ծեծեցին ու դատարկաձեռն ուղարկեցին։ 4 Դարձյալ մի ուրիշ ծառայի ուղարկեց նրանց մոտ, և քարկոծելով ջարդեցին նրա գլուխն ու անարգելով վռնդեցին*։ 5 Եվ նորից ուրիշի ուղարկեց. սրան էլ սպանեցին։ Եվ այդպես շատ ուրիշների էլ ուղարկեց. ոմանց ծեծում էին, ոմանց՝ սպանում։ 6 Նա մի սիրելի որդի ուներ, որին վերջում ուղարկեց նրանց մոտ ու ասաց. “Գուցե որդուցս ամաչեն”։ 7 Բայց երբ մշակները տեսան, որ նա գալիս է, միմյանց ասացին. “Սա է ժառանգը. եկեք նրան սպանենք, և ժառանգությունը մերը կլինի”։ 8 Եվ նրան բռնեցին, սպանեցին ու այգուց դուրս նետեցին։ 9 Արդ այգու տերն ի՞նչ կանի. կգա ու մշակներին կորստյան կմատնի և այգին կտա ուրիշներին։ 10 Եվ դուք այն գրվածը չե՞ք կարդացել.
“Այն քարը, որ շինարարները որպես անպիտան մերժեցին,
անկյունաքար եղավ”։
11 Տերը դա արեց,
և մեր աչքերին սքանչելի է»։
Կայսրին տրվելիք հարկը
(Մտթ. 22.15-22, Ղուկ. 20.20-26)
12 Եվ ուզում էին Հիսուսին բռնել, որովհետև հասկացան, որ այդ առակն իրենց մասին ասաց, բայց ժողովրդից վախեցան, թողեցին նրան ու գնացին։
13 Եվ փարիսեցիներից ու հերովդեսականներից մի քանի հոգու նրա մոտ ուղարկեցին, որ խոսքով ծուղակը գցեն նրան։ 14 Նրանք եկան ու նրան ասացին. «Վարդապե՛տ, գիտենք, որ ճշմարիտ ես, և ոչ ոք քեզ հոգ չէ, որովհետև մարդկանց միջև խտրականություն չես դնում, այլ ճշմարտությամբ Աստծու ճանապարհն ես ուսուցանում։ Արդ ասա՛ մեզ, կայսրին հարկ տալն օրինավո՞ր է, թե՞ ոչ. տա՞նք, թե՞ չտանք»։ 15 Իսկ նա, նրանց կեղծավորությունը հասկանալով, ասաց նրանց. «Ինչո՞ւ եք ինձ փորձում. ինձ մի դահեկա՛ն բերեք, որ տեսնեմ»։ 16 Եվ նրանք բերեցին։ Եվ նրանց հարցրեց. «Այս պատկերը կամ գիրը ո՞ւմն է»։ Նրանք պատասխանեցին. «Կայսրինը»։ 17 Այդժամ Հիսուսը պատասխանեց ու ասաց նրանց. «Կայսրինը կայսրի՛ն տվեք, իսկ Աստծունը՝ Աստծուն»։ Եվ զարմացան նրա վրա։
Հարության մասին
(Մտթ. 22.23-33, Ղուկ. 20.27-40)
18 Նրա մոտ եկան սադուկեցիները, որոնք ասում են, թե հարություն չկա։ Նրան հարցրին ու ասացին. 19 «Վարդապե՛տ, Մովսեսը մեզ համար գրել է, որ եթե մեկի եղբայրը մեռնի ու կին թողնի, բայց զավակներ չթողնի, նրա եղբայրը թող կնության առնի նրա կնոջն ու իր եղբոր համար զավակ ապահովի (Բ Օր. 25.5)։ 20 Ահա յոթ եղբայրներ կային. առաջինը կին առավ ու մեռնելուց հետո զավակ չթողեց։ 21 Երկրորդը նրան կնության առավ ու մեռավ, նա էլ զավակ չթողեց, նույն կերպ էլ երրորդը… 22 Եվ այն յոթն էլ նրան կնության առան ու զավակ չթողեցին։ Իսկ բոլորից հետո կինը մեռավ։ 23 Արդ, հարության ժամանակ, երբ հարություն առնեն, կինը նրանցից որի՞նը կլինի. որովհետև յոթն էլ նրան կնության էին առել»։ 24 Հիսուսը պատասխանեց նրանց և ասաց. «Մոլորության մեջ եք ընկել, որովհետև ո՛չ Սուրբ Գիրքը գիտեք, ո՛չ Աստծու զորությունը։ 25 Որովհետև երբ մեռելներից հարություն առնեն, ո՛չ կին կառնեն, ո՛չ էլ մարդու կգնան, այլ կլինեն ինչպես հրեշտակները, որ երկնքում են։ 26 Սակայն մեռելների մասին, որ հարություն են առնելու, դուք Մովսեսի գրքում՝ մորենու դրվագի մեջ, չե՞ք կարդացել, թե Աստված ինչպե՛ս խոսեց նրա հետ ու ասաց. “Ես եմ Աբրահամի Աստվածը, Իսահակի Աստվածը, Հակոբի Աստվածը” (Ելք 3.6)։ 27 Նա մեռածների Աստվածը չէ, այլ ողջերի. ուրեմն դուք մեծ մոլորության մեջ եք գտնվում»։
Գլխավոր պատվիրանը
(Մտթ. 22.34-40, Ղուկ. 10.25-28)
28 Դպիրներից մեկը, որ լսում էր նրանց վեճը և տեսավ, որ Հիսուսը սադուկեցիներին լավ պատասխանեց, մոտեցավ ու նրան հարցրեց. «Ո՞րն է ամենակարևոր պատվիրանը»։ 29 Հիսուսը նրան պատասխանեց. «Առաջին և ամենակարևոր պատվիրանը սա է՝ “Լսի՛ր, Իսրայե՛լ, մեր Տերը՝ Աստված, միակ Տերն է։ 30 Եվ սիրի՛ր քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով, ամբողջ հոգով, ամբողջ մտքով ու ամբողջ զորությամբ” (Բ Օր. 6.4-5)։ Սա է առաջին պատվիրանը։ 31 Իսկ երկրորդը սրան նման է՝ “Սիրի՛ր քո ընկերոջը քո անձի պես” (Ղևտ. 19.18)։ Սրանցից ավելի մեծ պատվիրան չկա»։ 32 Եվ դպիրը նրան ասաց. «Լա՛վ, Վարդապե՛տ, ճշմարիտ ասացիր, որ Աստված մեկ է, նրանից բացի ուրիշը չկա։ 33 Եվ որ նրան ամբողջ սրտով, ամբողջ մտքով, ամբողջ էությամբ ու ամբողջ զորությամբ սիրելը և ընկերոջն իր անձի պես սիրելն առավել է, քան բոլոր ողջակեզներն ու զոհերը»։ 34 Եվ Հիսուսը, տեսնելով, որ նա իմաստությամբ պատասխանեց, նրան ասաց. «Դու Աստծու արքայությունից հեռու չես»։ Ու ոչ ոք այլևս չէր համարձակվում նրան որևէ բան հարցնել։
Հիսուսը՝ Որդի և Տեր Դավթի
(Մտթ. 22.41-46, Ղուկ. 20.41-44)
35 Երբ Հիսուսն ուսուցանում էր տաճարում, ասաց. «Դպիրներն ինչպե՞ս են ասում, թե Քրիստոսը Դավթի որդին է։ 36 Դավիթն ինքը Սուրբ Հոգով ասում է.
“Տերն իմ Տիրոջն ասաց.
“Իմ աջ կողմո՛ւմ նստիր,
մինչև որ քո թշնամիներին
ոտքերիդ պատվանդան դնեմ” (Սաղ. 110.1)։
37 Արդ, եթե Դավիթն ինքը նրան Տեր է կոչում, հապա ինչպե՞ս կարող է նրա որդին լինել»։ Եվ մեծ բազմությունը հաճույքով նրան էր լսում։
Հիսուսը դատապարտում է դպիրներին
(Մտթ. 23.1-36, Ղուկ. 20.45-47)
38 Հիսուսն իր ուսուցման մեջ նրանց ասում էր. «Զգուշացե՛ք դպիրներից, որոնց դուր է գալիս փառավոր հագուստներով ման գալ ու հրապարակներում հարգալից ողջույններ ընդունել, 39 ժողովարաններում առաջին աթոռները զբաղեցնել, ընթրիքներին՝ առաջին տեղերը։ 40 Նրանք այրիների ունեցածն են ուտում ու ցուցադրաբար երկար աղոթք են անում։ Նրանք ավելի խիստ են պատժվելու»։

Հհ․ 8:48
48 Հրեաները պատասխանեցին նրան. «Մենք ճիշտ չե՞նք, երբ ասում ենք, որ դու սամարացի ես ու դև ունես»։
Հհ․ 9:16
16 Փարիսեցիներից ոմանք ասացին. «Այդ մարդն Աստծուց չէ, քանի որ շաբաթ օրը չի պահում»։ Իսկ ուրիշներն ասում էին. «Ինչպե՞ս կարող է մեղավոր մարդը այսպիսի նշաններ անել»։ Եվ նրանց մեջ երկպառակություն կար։

Ելից 3:6
6 Նաև ասաց. «Ես եմ քո հոր Աստվածը՝ Աբրահամի Աստվածը, Իսահակի Աստվածը և Հակոբի Աստվածը»։ Եվ Մովսեսը ծածկեց իր երեսը, որովհետև վախեցավ նայել Աստծուն։

Եսայիա 5: 1-7
Այգու մասին երգը
1 Թող երգեմ իմ սիրելիի համար իմ սիրեցյալի երգը նրա այգու մասին։ Իմ սիրելին մի այգի ուներ մի արգավանդ բլուրի վրա։ 2 Նա ցանկապատեց այն, փորեց այն, քարերը հանեց միջից, ընտիր որթեր տնկեց, նրա մեջտեղում դիտաշտարակ կառուցեց, փորեց նաև մի հնձան և սպասեց, որ խաղող տար, բայց այն ազոխ տվեց։
3 Հիմա, ո՛վ Երուսաղեմի բնակիչներ և Հուդայի երկրի մարդիկ, դատավո՛ր եղեք իմ և իմ այգու միջև։ 4 Էլ ի՞նչ կար անելու իմ այգուն, որ ես չեմ արել նրանում. ինչո՞ւ, երբ սպասեցի, որ խաղող տար, նա ազոխ տվեց։ 5 Հիմա ես ձեզ պիտի տեղյակ պահեմ, թե ի՛նչ եմ անելու իմ այգուն. ես կվերացնեմ նրա ցանկատունկը, որ նա ճարակ դառնա, կործանելու եմ նրա եզրապատերը, որ ոտքի կոխան դառնա։ 6 Խոպան եմ թողնելու այն. չպիտի էտվի, չպիտի բրվի, և ցախ ու փուշ պիտի բուսնի նրա մեջ։ Ամպերին հրամայելու եմ, որ նրա վրա անձրև չթափեն, 7 որովհետև Զորությունների Տիրոջ այգին Իսրայելի տունն է, Հուդայի երկրի մարդիկ էլ՝ նրա ախորժելի տունկը։ Նա սպասում էր իրավունքի, և ահա արյունահեղություն, արդարություն, և ահա աղաղակ տառապալից։